shake it baby

Woensdag 31 juli; Vandaag was het alweer tijd om afscheid te nemen van Hervey Bay en Fraser Island te ontmoeten. Na 20 minuutjes rijden en een veerboot overtocht van 45 minuten melden we ons om 11 uur bij Aussietrax de verhuurmaatschappij van 4wd auto’s. Daar kregen we zeer uitgebreide veiligheidsinstructies voordat we met de auto de wildernis in reden.

Fraser Island is een 122 km lang zandeiland met dichtbegroeid oerwoud, mooie meertjes, en pure dingo’s en staat op de world heritage list van beschermde natuurgebieden. Je mag er alleen rijden met een 4 WD en na 5 minuten begrepen we al waarom. De smalle heuvelachtige weg bestaat uit rul zand en zit regelmatig vol met wortelstronken en stenen. Dit maakt dat je maximaal 30 km per uur mag maar meestal haal je dat niet. Hierdoor is rijden een enorme uitdaging en schommel je in de auto alsof je in een kermisattractie zit. Ik kreeg er de slappe lach van. Na een uur kwamen we op het fotogenieke strand en konden we wat meer snelheid maken (max 60 km per uur). Iedereen was geconcentreerd om zich heen aan het kijken of we rood/oranje vacht van 1 van de 400 dingo’s zagen die op dit eiland leven. Rond 13 uur kwamen we uit bij een lunchplek waar een aantal eenvoudige vakantie huisjes bij elkaar stonden en we zowaar een tosti konden bestellen. Daarna gingen we weer verder om o.a. het scheepswrak Mehona te fotograferen. We waren verbaasd hoe weinig mensen we onderweg tegenkwamen. En de mensen die we boven Brisbane tegenkomen zijn vooral 60+ ers. Gelukkig dat het niet te druk is anders krijg je snel het gevoel dat je in een attractiepark bent beland. Het totaal weggeroeste scheepsvak dat er al sinds 1936 hier op het strand ligt levert een kleurrijk plaatje op tegen het witte zand en de blauwe zee en lucht. Daarna reden we weer terug en ineens spotte Wietske een dingo aan de vloedlijn. We reden er voorzichtig naar toe om hem wat beter in het vizier te krijgen en waren allemaal blij dat we - naast de vele waarschuwingsbordjes over de gevaren van dingo’s - er ook 1 in het echt hadden gezien.

Het laatste uur hobbelden we lachend de pittige zandweggetjes van het oerwoud weer in op weg naar Lake Mackenzie, het meest gefotografeerde meer op dit eiland. Helaas was de zon net achter de bomen dus onze foto's konden het azuurblauwe uit het meer maar ten delen laten zien. Daarna waren we net voor het donker weer terug om de auto in te leveren. Daarna gingen Pat en ik genieten van een wijntje en de kids even op de wifi in dit luxe suptropische paradijs om daarna samen de dag af te sluiten met een heerlijk etentje en een gezellig gesprek en de jacuzzi voor de kids tot avonds laat.